Czym właściwie jest szczęście? Jak możemy znaleźć prawdziwe szczęście?

Ważne słowa Boga:

Świat w sercu człowieka, w którym nie ma miejsca dla Boga jest mroczny, pusty i pozbawiony nadziei. I tak pojawiło się wielu socjologów, historyków i polityków, snujących teorie z dziedziny socjologii, ewolucji i inne, którymi wypełniają serce i umysł człowieka. Zaprzeczają one prawdzie, iż to Bóg stworzył człowieka. Tym samym ubyło tych, którzy wierzą, że Bóg jest stwórcą wszystkiego, a wzrosła liczba tych, którzy wierzą w teorię ewolucji. Coraz więcej osób traktuje zapisy o Bożym dziele i słowa Boga ze Starego Testamentu jako mity i legendy. W swych sercach ludzie stali się obojętni na Bożą godność i wielkość oraz na dogmat o tym, że Bóg istnieje i panuje nad całym światem. Przetrwanie człowieka, losy państw i narodów nie są już dla nich ważne. Człowiek żyje w próżnym świecie skoncentrowanym jedynie na jedzeniu, piciu i poszukiwaniu przyjemności… Niewielu ludzi podejmuje się poszukiwania miejsc, w których Bóg dokonuje dzisiaj swego dzieła, lub próbuje dowiedzieć się, w jaki sposób kieruje On człowiekiem i planuje jego przeznaczenie. Tym samym, bez wiedzy człowieka, ludzka cywilizacja jest coraz mniej zgodna z oczekiwaniami człowieka i jest nawet sporo ludzi, którzy są świadomi, że żyjąc w takim świecie, są mniej szczęśliwi niż ci, którzy odeszli. Nawet mieszkańcy krajów o niegdyś wysokim stopniu rozwoju cywilizacyjnego wyrażają żal z tego powodu. Ponieważ bez Bożego przewodnictwa, niezależnie od tego ilu rządzących i socjologów łamie sobie głowy, aby ocalić ludzką cywilizację, wszystko to na próżno. Nikt nie wypełni pustki w sercu człowieka, ponieważ nikt nie może stać się życiem człowieka, żadna teoria socjologiczna nie uwolni człowieka od pustki, która go dotyka. Nauka, wiedza, wolność, demokracja, czas wolny, wygoda, to wszystko to tylko tymczasowa ulga. Nawet posiadając te wszystkie rzeczy, człowiek nieuchronnie będzie grzeszyć i narzekać na niesprawiedliwość społeczną. Nie są one w stanie powstrzymać ludzkich pragnień ani zaspokoić potrzeby odkrywania. Człowiek został stworzony przez Boga i dlatego pozbawione sensu poświęcenia i ludzkie poszukiwania mogą prowadzić jedynie do jeszcze większego cierpienia. Człowiek będzie pogrążony w ciągłym poczuciu strachu, nie będzie wiedział, jak stawić czoło przyszłości i podążać drogą, która się przed nim rozpościera. Zacznie nawet obawiać się nauki i wiedzy, a jeszcze bardziej uczucia wewnętrznej pustki. Na tym świecie, bez względu na to, czy żyjesz w wolnym państwie, czy w kraju pozbawionym praw człowieka, nie możesz w żaden sposób uciec przed losem przeznaczonym ludzkości. Jako władca, czy ten, który władzy podlega, nie uciekniesz przed pragnieniem odkrywania losu, tajemnic i przeznaczenia ludzkości. Tym bardziej nie jesteś w stanie uciec przed oszałamiającym uczuciem pustki. Tego rodzaju zjawiska, będące wspólne dla całej ludzkości, nazywane są przez socjologów zjawiskami społecznymi, jednakże żaden wielki człowiek nie przedstawił jeszcze rozwiązania tych problemów. Ostatecznie człowiek jest tylko człowiekiem. Pozycja i życie Boga nie mogą być zastąpione przez człowieka. Ludzkość nie wymaga jedynie uczciwego społeczeństwa, w którym każdy jest syty, równy i wolny, lecz zbawienia i zaopatrzenia w życie przez Boga. Dopiero, gdy człowiek dostąpi Bożego zbawienia i zaopatrzenia w życie, wszystkie ludzkie potrzeby, pragnienie odkrywania i duchowa pustka mogą zostać przezwyciężone.

fragment rozdziału „Bóg kieruje losem całej ludzkości”

Bóg z własnej woli oddał ludziom swoje życie i wszystko, co ma, aby mogli oni przemienić to, co Bóg ma i czym jest oraz prawdę, którą ich obdarza, w ścieżkę swojego życia; oznacza to, że mogą oni na tym polegać, aby żyć i zamienić Jego słowa w swoje życie. Czy możemy więc powiedzieć, że Bóg z własnej woli obdarzył ludzi swoim życiem, sprawiając tym samym, że stało się ono ich życiem? Cóż zatem ludzie otrzymali od Boga? Boże oczekiwanie? Bożą obietnicę? Czy coś innego? Tym, co otrzymali od Boga, nie są puste słowa, lecz życie Boga! Bóg obdarowuje ludzi życiem i jedyny wymóg, jaki im stawia, jest taki, by wzięli to Boże życie, uczynili je swoim własnym i je urzeczywistniali. Kiedy Bóg widzi, że ludzie urzeczywistniają owo życie, jest usatysfakcjonowany. Jest to jedyny wymóg Boga. Tak więc to, co ludzie otrzymują od Boga, jest bezcenne, i kiedy tak Bóg obdarza ludzkość tą najbardziej bezcenną z rzeczy, sam nic nie zyskuje; największym beneficjentem jest ludzkość. Ludzie zyskują najwięcej; są oni największymi beneficjentami. Przyjmując Boże życie jako własne, ludzie zaczynają też rozumieć prawdę, zyskują zasady regulujące, co znaczy być człowiekiem, zapuszczać korzenie, których potrzebują jako ludzie, i zyskują kierunek, w którym muszą pójść, by stać się istotami ludzkimi. Nie dają się już oszukać i spętać szatanowi, nie dają się już oszukać i wykorzystać przez złych ludzi, nie dają się już zbrukać, splugawić, spętać i uwieść złym trendom. Żyją wolni między niebem i ziemią i są oswobodzeni. Nie są już ograniczeni i nie odczuwają bólu. Kończą się ich trudności, ludzie żyją w sposób wolny, potrafią żyć autentycznie pod panowaniem Boga i już nie doświadczają krzywdy ze strony jakichkolwiek złych czy ciemnych sił. Innymi słowy, kiedy urzeczywistniają takie życie, gdy życie to staje się ich własnym, nie doświadczają już żadnego bólu, lecz żyją szczęśliwie i nie zaznają trudów; wiodą życie wolne i mają normalne relacje z Bogiem. Nie mogą też już dłużej buntować się przeciwko Bogu ani Mu się sprzeciwiać, lecz wiodą na wskroś prawe i odpowiednie życie oraz stają się autentycznymi ludźmi.

fragment rozdziału „Człowiek jest największym beneficjentem Bożego planu zarządzania”

Jeśli ludzie posiadają autentyczne zrozumienie Bożego usposobienia i potrafią z serca wychwalać Jego świętość i sprawiedliwość, wówczas naprawdę znają Boga i posiadają prawdę, i dopiero wtedy żyją w świetle. Dopiero wtedy, gdy zmienia się ludzki pogląd na świat i pogląd na życie, może w nich zajść zasadnicza zmiana. Kiedy ktoś ma cel w życiu i postępuje zgodnie z prawdą, kiedy bezwzględnie poddaje się Bogu i żyje według słowa Bożego, kiedy w głębi duszy czuje spokój i jasność; kiedy jego serce jest wolne od ciemności i kiedy żyje całkowicie swobodny i nieskrępowany w Bożej obecności – dopiero wtedy żyje prawdziwym ludzkim życiem i staje się osobą, która posiada prawdę. Poza tym wszystkie prawdy, które posiadasz, pochodzą ze słowa Boga i od samego Boga. Władca całego wszechświata i wszystkich rzeczy – Bóg Najwyższy – aprobuje ciebie jako prawdziwego człowieka żyjącego prawdziwym ludzkim życiem. Co może mieć większy sens niż Boża aprobata? Taka jest osoba, która posiada prawdę.

fragment rozdziału „Jak poznać naturę człowieka”

Kiedy człowiek osiągnie prawdziwe życie ludzkie na ziemi, a całe siły szatana będą związane, człowiek będzie żyć na ziemi bez trudności. Sprawy nie będą tak złożone, jak obecnie: Relacje międzyludzkie, relacje społeczne, złożone relacje rodzinne... są one takim zmartwieniem i taką boleścią! Życie człowieka tutaj jest tak nieszczęsne! Kiedy człowiek zostanie podbity, jego serce i umysł zmienią się: człowiek będzie miał serce, które oddaje cześć Bogu i serce, które miłuje Boga. Gdy wszyscy we wszechświecie, którzy starają się kochać Boga, zostaną podbici, czyli gdy szatan zostanie pokonany, a także gdy szatan ze wszystkimi siłami ciemności zostanie związany, wtedy życie człowieka na ziemi będzie nieskrępowane i będzie on mógł żyć swobodnie na ziemi. Jeśli życie człowieka będzie bez cielesnych relacji i bez zawiłości ciała, będzie ono o wiele łatwiejsze. Cielesne relacje są zbyt złożone, a ponieważ człowiek ma z nimi do czynienia, dowodzi to, że jeszcze nie uwolnił się od wpływu szatana. Gdybyś miał taką samą relację z każdym ze swoich braci i sióstr, gdybyś miał taką samą relację z każdym członkiem swojej rodziny, nie miałbyś żadnych obaw i nie musiałbyś się o nikogo martwić. Nic nie może być lepsze, a w ten sposób człowiek byłby uwolniony od połowy cierpień. Żyjąc normalnym ludzkim życiem na ziemi, człowiek będzie podobny do anioła; chociaż nadal będzie cielesny, będzie podobny do anioła. Jest to ostateczna obietnica, ostatnia, którą człowiek zostaje obdarzony.

fragment rozdziału „Przywrócenie normalnego życia człowieka i doprowadzenie go do cudownego celu”